Böyle iki cümle de yalnızlık için..

Herkes mi böyledir diye düşündüm. Sanki herkes böyle olsa biraz olsun rahatlayacaktım. İnsan mutluluğunu paylaşır da acısının aynısından başka birinde daha olmasını ister mi hiç. Bencillik mi bu? Yalnız olma korkusu mu? Yoksa aynı olma isteği mi?

Kalabalık içinde herkesi konuşturup, sadece kendini dinlediğinde başlıyorsun hissetmeye bu duyguyu önce. Bir heyecan planlar yapıp zamanı vakti gelince de aslında o anın umrunda bile olmadığını farkettiğinde ve yine yarın ne yapacağını düşündüğünde.. Yastığa başını koyduğunda düşünmeye değil sadece uyumaya vaktim olsun telaşında olduğunda, biliyorsun.. Aslında seni o kadar da sevmediğini gözlerinin taa içinde gördüğünde.. Yani bir nevi kaçmak için yine bir araya gelmeye çalıştığında... E tabii büyük korku insanın kendini kendine bırakması bu zamanlarda.

Aman ağlarız korkusuyla kahkahalar yaratmaya çalıştığında hissediyorsun yorgunluğunu.

Ağlamak güzeldir aslında gözyaşından yorulur hale gelmedikçe. Dostlar da iyidir aslında bir gün her gününü paylaşmaktan vazgeçmedikçe. Susmak da güzeldir bir tek kendine yapmadıkça.

Zaman için de ilaçtır derler bence bağışıklık kazanmadıkça...